HÜSEYİN ÇAVDAR HOCAMIZIN KÖYÜMÜZ `Ü ANLATIMI

SEVGİLİ ESKİBAĞLILAR

Eskibağ Köyü Dayanışma Derneği adına, Volkan Özcan’in Eskibağ ile ilgili yazı isteyen iletisi, beni nerdeyse yarım asır eskilere götürdü. 29 Mart 1966- ile 29 Ağustos 1968 arasında ilk görev yerim olan Eskibağ, benim için yeri doldurulamıyacak sıcak ilişkilerin, içtenliğin sevgi ve saygının timsali olan bir yer. Benim için çalışılan bir köy olmanın ötesinde, kalbimde ve ruhumda derin izler bırakan fakir ama, onurlu ve vefalı insanların köyü.

Her şeyden önce dostluğun sembolü olan İbrahim Abi’nin(Özcan- Çeçe),dürüstlüğün ve yiğitliğin senbolü Dursun Ahmet’in(Bedir), I.Dünya Savaşı gazisi bilge insan Haydar Amca’nın, Yahya, Alim, Sefer Amcaların, İnce Mehmet’in ve Mürsel dedenin, Ayan’ların, Macit’lerin, Çakır’ların ve Öztürk’lerin köyü. O yıllarda 44 hane olan, hemen hemen hepsi daha dün gibi, belleğimde yer alan mükemmel insanların köyü..

Hayatında hiç köy görmemiş, ve mesleğinin ilk görevi olarak 1966’da Eskibağ’a gelen ben, son derece ürkek ve tedirgindim.1963’de yapılan okula, okul çağında olanların tamamı yazıldığından, 7-15 yaşlarındaki çocukların hepsi, birleştirilmiş sınıf eğitimi denilen bir uygulama nedeniyle, bir derslikte öğretim yapıyordu. Ben bu işin altından nasıl kalkacaktım? yeme- içme işini nasıl çözecektim? Bu ilk adım benim için zor ve sıkıntılı idi. Ama kısa sürede öğrenci ve Eskibağlılarla öyle anlaştık ve kaynaştık ki 38 yıllık meslek yaşamımım en güzel günlerini burda yaşadım, daha sonra dışarıdan okuyup, Coğrafya öğretmeni olarak değişik liselerde devam ettiğim mesleğimin, en güzel ve sıcak anıları Eskibağ’a aittir. Mesleğimin gönül tahtında Eskibağ’ın yeri hep baş köşedir ve öyle kalacaktır.

Bir başka idi o günlerin Eskibağ’ı. Elektrik ve telefonon tanınmadığı, bir iki kişinin dışında kimsede radyonun bulunmadığı, gaz lambasının titrek ışıklarının yatsıdan sonra söndürülerek hayatın sona erdiği, tek Hayri Bedir’in traktörünün olduğu, bir bavula sığacak kadar malı olan bir bakkalın bulunduğu, karasabanla çift sürüldüğü, karşı yamaçlarda, derenin ilerisinde ve Tümbüç’deki (Çicekli) su değirmenlerinde buğdayının üğütüldüğü, pişirilen ekmeğin kokusunun her yerde hissedildiği, İbrahim Abi’nin horon başı olduğu, Haydar Bedir ve Macitlerin dedesinin seferberlik anılarını anlattığı, Sefer Aydın’nın Kaçak’ın Tepe’den çeşmeye gelen künk boruya lojmanın yanında, hoca su alsın diye pencere açtığı, eli öpülesi anaların ve bacıların tadı damağımda kalan “Mıhlama” ve “İsirin” yemeklerinin yapıldığı,

oldukca muhafazakar ama bunu çıkarına ve siyasete alet etmeyen , Orta Asya örf ve gelenekleriyle İslam değerlerinin bütünleştirildiği bir Anadolu köyü, hepsinden daha güzel olan güler yüzlü insanların köyü Eskibağ.

Eskibağ İlkokulu, benim ayrıldığım sene ilk ve 28 kişi ile en kalabalık mezununu verdi. İlk mezunlarımız. Ekrem Ayan ve kızkardeşi, Macit’lerden iki kişi, iki Cemal, Nusrettin, Yahya amcanın büyük oğlu, Sabri, kızlarımızdan, Durdane Öztürk, Müzeyyen Bedir, Güner ve diğerleri. Öğrenci mevcudumuz 67 idi. Şimdi bunların çoğu dede ve nine olmuşlardır, hepsini gönülden selamlıyorum.

Sevgili Eskibağlılar, Çamlık’ın altına güzel ve modern evler , eski camiinin yerine de büyük bir camii yapılmış, yollara kilit taş döşeniyor, bunlar güzel şeyler, beni mutlu ediyor, ancak yüzlerce öğrencinin okuduğu olulun perişan ve mahzun hali, lojmanın girişindeki harabe görünüş, yüzlerce öğrencinin anısına ve yukardaki güzelliklerle başdaşmıyor.

Kar örtüsünün kasım-mart arası yerden kalkmadığı Eskibağ’da kışın kurtlar köyün içine kadar geldiği söylenirdi, bahar aylarında keklikler sürüyle gezerdi, Eskibağ’ın avcıları bu

güzelliklere gölge düşürmüyeceklerine inanıyorum.

Sevgili Eskibağlı Dostlarım, zaman su gibi akıp geçiyor, yıllar yılları kovalıyor, nesiller değişiyor, benim zamanımdaki komşuların büyük bir kısmının sonsuzluğa kanat açtığını biliyorum, hepsine rahmet diliyor, anıları önünde saygı ile eğiliyorum. Genç nesillerin başarılarını devamını dilerken herkesi en candan duygularla selamlıyorum.

Emekli Öğretmen

Hüseyin Çavdar

Yorumlar